صفحه اصلی چه شبها را ببالینت پسرجان تا سحر کردم بصد امید اندر دل به آینده نظر کردم بگلزار حیاتم چون تو سرویرا همی دیدم سرودم نغمة شادی و غم از سر بدر کردم بدل گفتم که دامادت کنم زینت خود بندم زخونت جان مادر زینت اندر موی سر کردم تو نشکفته هنوز ای نوگل لیلی خزان گشتی منم چون بلبل سرگشته سر در زیرپر کردم بمرگت عزتم رفت و اسیر کوفیان گشتم بجای جامة دامادیت نیلی بسر کردم چو مرغی آشیانم سوخته نومید سرگردان دودست اندر بغل در این بیابان ناله سر کردم فلک زد پشت پائی بر بساطم در بدر گشتم بیا شبهای مادر بین که بیتو چون سحر کردم بیاد غنچة پژمرده­ام هر جا گلی دیدم بجای اشک از دیده روان خون جگر کردم رسم است که چون مرد زکس تازه جوانی گویند بمرگش که بقا باد پدر را چون بر سر نعش پسر آید پدر پیر باگریه در آغوش کشد نعش پسر را از داغ پسر تا نکند چاک گریبان گیرند همه دستش و پوشند نظر را آن یک بنوازش که مکن ناله و افغان وین یک بتسلی که مزن صورت و سر را یک دوست بگیرد ز وفا بازوی او را وان دوست همی پاک کند اشک بصر را تا آنکه فراموش کند این غم جانسوز بندند برایش ز وفا بار سفر را در حیرتم آندم که حسین با دل پرخون بر جسم پسر داشت زغم دیدة تر را کی داد بر او تسلیت از مرگ جوانش میریخت چو از دیده فرو خون جگر را خاک سیه رو منه ای گل زیبای من دیدن جان دادنت برده شکیبای من با تو سزاوار نیست نزد پدر خواب خوش خیز و تماشا نما حالت سیمای من رحم کن ای روح من دیدة خود بازکن جای تو من جان دهم تو بنشین جای من این دل رنجور را با سخنی زنده کن تا بتواند رود سوی خیم پای من چون تو زنی دست و پا جان من آید بلب آمده صیاد تو دید و تماشای من بعد از تو ای جان من خاک سر این جهان لحظة آخر شود عمر غم افرای من روز مرا تار شد تیره شده دیده ام کاش نیاید دگر روز شب آسای من دل بر بوده زمن بی پسرم کرده­اند لیک شود شعله­ور آتش سودای من در خور شوق وصال هستی خود داده­ام از تن و از جان خویش نیست چوپروای من میروی آهسته رو تا بتو ملحق شوم طول دهد تا بحشر شیون و غوغای من گفته دیوانه را باد برد حضرتش تا بشود دادرس محشر کبرای من منبع: www.javadmoghdam.ir شاعر:حاج رضا هشیار       * * * ما هم فتاده بر خاک با جسم پاره پاره اي اشک‌ها بريزيد از ديده چون ستاره جز من که همچو خورشيد افروختم در اين دشت کي پاره پاره ديده اندام ماهپاره ما هم فتاده بر خاک ديدم که خصم ناپاک با تيغ زخم مي‌زد بر زخم او دوباره در پيش چشم دشمن بر زخمت اي گل من جز اشک نيست مرحم ،جز آه نيست چاره زد خنده قاتل تو بر اشک ديده من با آن که خون بر آمد ،از قلب سنگ خاره وقتي لبت مکيدم، آه از جگر کشيدم جاي نفس برآيد، از سينه‌ام شراره اي جان رفته از دست ،بگشاي ديده از هم جاني بده به بابا ،حتي به يک اشاره دشمن چنين پسندد، استاده و بخندد فرزند ديده بندد، بابا کند نظاره چون ماه نو خميدم، با چشم خويش ديدم خورشيد غرق خون را، در يک فلک ستاره دردا که پيش رويم، در باغ آرزويم افتاد ياس خونين ،با زخم بي‌شماره جسم عزيز جانم ،چون دامن زره شد از زخم هر پياده ،از تيغ هر سواره افتاده جسم صد چاک، جان حسين برخاک ميثم بر آن تن پاک ،خون گريه کن هماره منبع: www.javadmoghdam.ir نام شاعر:حاج غلامرضا سازگار