خداوند در آیه 92 سوره آل عمران می‌فرماید كه آن چه انفاق می‌شود باید از مصادیق «مما تحبون» باشد، یعنی هر آن چه را دوست می‌دارید و خود به آن علاقه مند هستید از همان چیز انفاق كنید ...

هرگز به نیکی نمی رسید تازمانیکه از آنچه دوست می دارید انفاق کنید سوره آل عمران آیه 92  

انفاق به معنای اخراج مال از ملك خود است، (مجمع البیان، ج1-2، ص121) ولی در فرهنگ قرآن به هرنوع بذل و بخشش به دیگری از مال و غیرمال چه واجب و غیرواجب اطلاق می‌شود. (مفردات الفاظ قرآن كریم، راغب اصفهانی) بنابراین، انسان هر چیزی را از مال و غیرمال از علم و دانش و مهر و محبت به شخص دیگری عطا نماید، انفاق كرده است. خداوند به صراحت از انفاق «مما رزقناهم» سخن به میان آورده است (بقره، آیه3) تا نشان دهد كه انفاق می‌بایست نسبت به همه نعمت‌های الهی باشد و اختصاصی به مال ندارد. اگر خداوند مهر و محبت را روزی كسی كرده باید آن را نسبت به دیگری انفاق كند و از مهر و محبت كم نگذارد، چنان كه از علم و دانشی كه خداوند روزی او نموده باید انفاق كند .

 مطمئناً یکی از چیزهایی که انسان به آن علاقه و وابستگی وافر دارد ، فرزند انسان می باشد . در حالت کلی  هر چقدر کمالات اخلاقی و رفتاری یک شخص بیشتر باشد ، علاقه و ارادت  انسان نسبت به آن شدیدتر می باشد . حال این شخص فرزند انسان باشد یا شخص دیگر . در صورتی که این شخص فرزند انسان باشد با توجه به علقه ی فرزندی این علاقه شدیدتر می شود .  دل کندن از شخصیتی مانند حضرت علی اکبر علیه السلام که در اوج کمالات روحی و اخلاقی قرار دارد ، همان طور که حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) در مورد ایشان فرمودند : علي اکبر در ذات با خداوند متعال مس پيدا کرده و ارتباط برقرار کرده است ، بسیار سخت است . هر چند ائمه اطهار علیه السلام در چنان مقام معنوی بالایی قرار دارند ، که هنگام انجام تکلیف الهی کوچکترین تردیدی ندارند و هیچ گونه وابستگی در آنها مانع انجام تکلیفشان نمی شود .

روز عاشورا  اولین کسی که از بنی هاشم به میدان رفت حضرت علی اکبر (ع) بود . به میدان رفتن حضرت علی اکبر (ع) برای اهل حرم و خود اباعبدالله علیه السلام خیلی سخت بود ، همان طور که جملاتی از اباعبدالله (ع) هنگام میدان رفتن و شهادت حضرت نقل شده است که نشان دهنده مقام والای آن حضرت و علاقه شدید حضرت اباعبدالله نسبت به ایشان بوده است . از جمله اینکه وقتی حضرت علی اکبر (ع)  راهی میدان شدند امام حسین (ع) خطاب به عمرو بن سعد كرد و چنين فرمود:

تو را چه شده است؟ خدا نسل تو را قطع كند، همانگونه كه نسل مرا قطع كردى و حرمت خويشاوندى و قرابت مرا با پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) ناديده گرفتى، و خداوند كسى را بر تو مسلط گرداند كه در ميان رختخواب، ذبحت كند. پس از آن محاسن شريفش را به طرف آسمان بلند كرد و (باحالت استغاثه) عرض كرد: خداوندا! تو خود بر اين مردم شاهد باشد جوانى به سوى آنان مى‏رود كه از نظر خلقت، خلق و خوى، و از نظر منطق و سخن، شبيه‏ترين مردم به پيامبر تو است، و ما هر وقت مشتاق ديدار سيماى پيامبر تو مى‏شديم به چهره او نگاه مى‏كرديم. خداوندا! اين مردم را از بركات و نعمتهاى زمين، محروم بفرما، و به تفرقه و اختلاف مبتلايشان بگردان! صلح و سازش را ميانشان بردار! آنان را بر يك طريقه و روش قرار مده! حكام و فرمانروايانشان را هرگز از آنان راضى و خشنود مفرما! زيرا آنان به وعده نصرت و يارى، ما را دعوت كردند، و سپس به جنگ ما برخاستند.

همچنین پس از شهادت حضرت علی اکبر علیه السلام فرمودند :  پس از تو ، خاك بر سرِ دنيا

در اینجا نکته ای که حائز اهمیت است این است که اولاً اولین کسی که از بنی هاشم به میدان رفت حضرت علی اکبر (ع) بود ، با اینکه حضرت قمر بنی هاشم (ع) و براداران دیگر ابا عبدالله حضور داشتند . و نکته بعدی اینکه وقتی حضرت علی اکبر (ع) اذن میدان خواست ، امام حسین علیه السلام بدون درنگ قبول کرد  .  بنابراین حضرت اباعبدالله الحسین (ع) مصداق بارز آیه "لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ وَما تُنْفِقُوا مِنْ شَىْ‏ءٍ فَإِنَّ اللّه‏َ بِهِ عَلِيمٌ" هستند ، هر چند که ائمه اطهار علیها سلام خود در بالاترین درجه ایمان و کمالات قرار دارند و دارای این مقامات از قبل بوده اند .